viernes, 30 de diciembre de 2011

And we are happy for a while...

Todos esperamos encontrar una historia de amor de cuento de hadas, cada vez que salimos buscamos entre la multitud un príncipe azul que nos salve del dragón de nuestras pesadillas. Pero siempre nos encontramos con el bufón de la corte. Volvemos a casa, nos deprimimos, nos convencemos de que los cuentos no existen, que los príncipes no aparecen de la nada en un local. Nos autoengañamos pensando que no necesitamos salvadores, que somos suficientemente autónomos como para valernos por nosotros mismos, y somos felices una temporada.

Entonces, cuando menos nos lo esperamos aparece alguien que tira por la borda todos nuestros esfuerzos y nos vuelve a dar lo que menos necesitamos, esperanza. Alguien que parece querer recomponer nuestro corazón dañado, que recoge todos sus pedacitos y los va uniendo poco a poco hasta que consigue que sane, que no duela y que vuelva a latir con normalidad, y somos felices una temporada.

Hasta que llega un día, cuando menos te lo esperas, que esa persona, en la que has confiado, a la que has permitido entrar en todos y cada uno de los rincones de tu alma, decide acabar con todo y te pone una bomba en el corazón. Lo destruye, lo aniquila, lo reduce a cenizas. Porque llega un día en que todo el mundo debe elegir entre su corazón o el tuyo y, para que engañarnos, siempre escoge el suyo. Pero tu decides que puedes vivir sin corazón, que puedes seguir adelante, que no necesitas más que tu propia compañía para ser feliz, y lo eres durante un tiempo.

Pero no es verdad, porque todos queremos a ese príncipe, todos le buscamos, esperamos encontrarlo. Y cuando nos damos cuenta de que es muy probable que no lo encontremos nunca nos hundimos. Porque, como dicen en una famosa película francesa: son malos tiempos para los soñadores.

domingo, 11 de diciembre de 2011

Looking for REDEMPTION

Recuerdo que llovía, yo acababa de salir del local, enfadado con el mundo, para variar. Maldiciendo por lo bajo, cagándome en todo y en todos, odiándome a mi mismo por sentirme así, débil, indefenso... vaya paradoja, verme allí plantado, con mis casi 2m de alto pero sintiéndome insignificante, invisible, tan transparente como las gotas que mojaban mi pelo. Entonces les oí empezar, poco a poco, primero la batería, el bombo, BUMBUM, el corazón se acelera cuando empieza el bajo, BUMbumBUMbum, el ritmo perfecto, ese que se te mete dentro tejiendo la red precisa para que se balanceen las notas de la guitarra y así, para cuando me dí cuenta, ya estaba perdido, volvía a estar metido en su música, perdido y sin salida. Tenía que moverme, antes de que fuera DE VERDAD demasiado tarde. Empecé a correr, sin rumbo fijo, pero no estaba lo suficientemente lejos cuando la bomba estalló. Ahí estaba su voz, para desgarrarme de arriba a abajo. Para abrirme en canal. Para dejar libre la rabia, el odio, la ira. El temor. Quería pelearme, pegarme, sentir dolor real y físico, y la sangre, su sabor metálico en mi boca. No te atrevas a juzgarme, los hay que se meten, o beben, o incluso los que fuman cigarrillos, también hay gente que se corta. Cada cual se autodestruye como quiere. Pero quiso el destino que esa noche yo no encontrara nadie con quien desahogarme, demasiado crío, demasiado enclenque, demasiado gilipollas. Ninguna presa digna de ser cazada. 
Así, tras horas de deambular bajo la lluvia la ira dejó paso al vacío y éste se fue llenando de lo único que quedó dentro de mi. FRÍO. De ese frío que quema, sobretodo en los ojos, arde, duele, y lloras, como yo, como un niño pequeño, apoyado en una pared gris de una ciudad gris, hasta que solo quedé yo, con mi mierda, mi frío y mi dolor. De golpe no quedó nada, solo paz, solo silencio. Durante horas. No recuerdo nada, solo la sensación de que todo iba a ir bien, pero no por convencimiento, no por optimismo, si no por esa certeza de que a peor no puede ir, porque si retrocedes un milímetro más, te sales del mapa, desaparece, y eso no puede permitirse. Y allí estaba yo, pálido, con los ojos hinchados, chorreando agua y lágrimas y con una sonrisa en la cara, rodeado de gente a la que no conocería nunca, y quienes no me importaban nada. Pero en paz, después de mucho tiempo, libre y agotado. 
Recuerdo sentarme en un banco de un parque sin nombre, no porque no lo tuviera, sino porque era irrelevante. No sé de donde salió, solo sé que se sentó a mi lado, me cogió de la mano y, mirándome a los ojos, me dijo:
'No me importa quien, ni como seas. No quiero saber tu historia. Solo necesito que me protejas, por una noche, necesito que seas mi caballero andante. Y que no hagas preguntas.'
Como respuesta le brindé una de mis sonrisas, que fue devuelta junto con un beso en la mejilla. Se levantó y tiró de mi, me guió por un laberinto de calles, trenes y autobuses, sin mediar palabra pero sin soltarnos de la mano, como si supiéramos que en el instante en que perdiéramos el contacto el otro desaparecería y sabiendo que eso aún no podía suceder. Llegamos a su casa y nada más cruzar la puerta la situación cambió. Éramos dos animales heridos luchando por deshacer el hielo de nuestros respectivos corazones a fuerza de besos, caricias y sudor. Nos amamos intensamente, como nunca más he amado a nadie, como solo pueden amar los corazones rotos. 
Me enorgullezco de decir que nunca la he olvidado pero que tampoco la he buscado. No tendría sentido. No fue un amor real. Sólo éramos dos almas perdidas buscando desesperadamente alguien que curara nuestras heridas.

martes, 6 de diciembre de 2011

miércoles, 30 de noviembre de 2011

Negatividad

Indiferencia,
vacío,
cansancio,
miedo,
tontería,
rabia,
frustración,
cobardía,
furia,
esperanza.

Aunque no lo parezca, todo son palabras negativas.

martes, 29 de noviembre de 2011

Untittled

Pásame a buscar,
óyeme gritar,
ayúdame a saltar.


Quédate al atardecer,
venme a ver,
hazme enloquecer.


Mezcla nuestro olor, 
dame tu calor,
compartamos el dolor.


Vuélveme a mentir,
empújame a sentir
y déjame sufrir.

lunes, 21 de noviembre de 2011

Días grises a tu lado

El día gris que te traerá la soledad
te llevará hasta el lugar
donde las plantas sin querer
te harán cosquillas en los pies.

El día gris que apartará del corazón 
toda la rabia y el dolor
pa' hacer espacio pa' meter
todo el calor que yo te dé.

Y así, los dos, mano a mano
pintar los muros que has creado
de los colores olvidados
por las caricias del pasado.

Y así, los dos, mano a mano
romper los muros ya pintados
con los martillos regalados
por los amigos rezagados.

El día gris que dejará al atardecer
el rastro de unos besos que
todas las noches yo te di
entre los surcos de tu piel.

El día gris que hará olvidar la realidad
para llevarte a un mundo roto
y así alejarte de lo humano
y reinventarte a mi lado.


Y así, los dos, mano a mano
pintar los muros que has creado
de los colores olvidados
por las caricias del pasado.

Y así, los dos, mano a mano
romper los muros ya pintados
con los martillos regalados
por los amigos rezagados.

Para tener alrededor
los fragmentos de color
y así olvidar el triste gris
que un día te envolvió.

miércoles, 16 de noviembre de 2011

Forget about it

Esa sensacion que crece en mi interior, dejándome entrever que algo no anda bien, que todo va a explotar, que no lo podré controlar.

Si no puedo dormir, si no puedo comer, que te crees que voy a hacer? Si ya no puedo más, no se a donde tirar, ni que camino he de seguir...

Quédate a dormir, hazme enloquecer... Por si no te vuelvo a ver...

sábado, 5 de noviembre de 2011

You can call me V




Good evening, London. Allow me first to apologize for this interruption. I do, like many of you, appreciate the comforts of every day routine- the security of the familiar, the tranquility of repetition. I enjoy them as much as any bloke. But in the spirit of commemoration, thereby those important events of the past usually associated with someone's death or the end of some awful bloody struggle, a celebration of a nice holiday, I thought we could mark this November the 5th, a day that is sadly no longer remembered, by taking some time out of our daily lives to sit down and have a little chat. There are of course those who do not want us to speak. I suspect even now, orders are being shouted into telephones, and men with guns will soon be on their way. Why? Because while the truncheon may be used in lieu of conversation, words will always retain their power. Words offer the means to meaning, and for those who will listen, the enunciation of truth. And the truth is, there is something terribly wrong with this country, isn't there? Cruelty and injustice, intolerance and oppression. And where once you had the freedom to object, to think and speak as you saw fit, you now have censors and systems of surveillance coercing your conformity and soliciting your submission. How did this happen? Who's to blame? Well certainly there are those more responsible than others, and they will be held accountable, but again truth be told, if you're looking for the guilty, you need only look into a mirror. I know why you did it. I know you were afraid. Who wouldn't be? War, terror, disease. There were a myriad of problems which conspired to corrupt your reason and rob you of your common sense. Fear got the best of you, and in your panic you turned to the now high chancellor, Adam Sutler. He promised you order, he promised you peace, and all he demanded in return was your silent, obedient consent. Last night I sought to end that silence. Last night I destroyed the Old Bailey, to remind this country of what it has forgotten. More than four hundred years ago a great citizen wished to embed the fifth of November forever in our memory. His hope was to remind the world that fairness, justice, and freedom are more than words, they are perspectives. So if you've seen nothing, if the crimes of this government remain unknown to you then I would suggest you allow the fifth of November to pass unmarked. But if you see what I see, if you feel as I feel, and if you would seek as I seek, then I ask you to stand beside me one year from tonight, outside the gates of Parliament, and together we shall give them a fifth of November that shall never, ever be forgot. 


Feliz 5 de noviembre!

jueves, 3 de noviembre de 2011

SMELLS LIKE TEEN SPIRIT

Eres la llave de esa habitación que tanto espero, vacía de preocupaciones. Abres la puerta a la calma, a la imaginación. Eres mi musa... Tu consigues envolverme con el humo con el que creo las imágenes de mi alma, a través del cual oigo esas voces que me susurran todas estas historias imperfectas. Le quitas hierro a la vida, y le das esas alegrías salvajes, brillantes, explosivas. Aunque todos te persigan tu estás en todas partes, eres la ayuda más solidaria del mundo. Sin ti nada sería lo mismo porque tu le das un olor diferente a la vida.

miércoles, 2 de noviembre de 2011

hoy...

Lánzate a tu vida hoy, no dejes nada, no
Que nadie te detenga, voy buscando la razón para avanzar
Todas las cartas en la mesa para demostrar que no me guardo nada
Yo me muestro como soy, y así voy a mirar
La vida que me encuentro hoy la voy a caminar hasta el final
Voy rumbo fijo hacia adelante, no me queda más, uoy!!
Cómo te diría, para que sonrías
Para que respires hondo y bebas gota a gota cada día
Así es la vida, no es todo mentira, no, no!
Hoy tienes la oportunidad si no paras de caminar
Siempre adelante has de mirar, no te preocupes por llegar
Que cada paso dado seguro te ha aportado los datos acertados
Las pistas para ver cuando has estado equivocado
Tómalo todo tal y como viene, no vale escapar
Cómo no, tú sabes, tus fantasmas te acompañan
Sigue los puros instintos que en verdad nunca te engañan
Intenta romper las barreras que a la gente dañan
Con el horizonte como meta sigue luchando
Por verlo un poco más claro acá en mi nube voy surcando
Tiempos de viajar y conocer viajando
Tiempo de caminar y seguir caminando
Lánzate a tu vida hoy, no dejes nada, no
Que nadie te detenga, voy buscando la razón para avanzar
Todas las cartas en la mesa para demostrar que no me guardo nada
Yo me muestro como soy, y así voy a mirar
La vida que me encuentro hoy la voy a caminar hasta el final
Voy rumbo fijo hacia delante, no me queda más, uoy!
Pero si hoy tú sientes que es el día para buscar la salida
Tú no encontrarás la fuerza para continuar
Sabes que no hay por qué marchar, si hoy es el día de empezar
A ver las cosas como son, adentro hay que mirar
Tú eres el único dueño
Si persigues hoy tus sueños no hay por qué dudar
Tú eres hoy todo lo que tú quieres


Zulú 9.30 - Tiempo al tiempo

miércoles, 26 de octubre de 2011

Hard drugs!

Me levanté una mañana y todo había cambiado, las hojas ya no estaban verdes, el tiempo ya era frío. Mis sonrisas ya no estaban y tu te habías ido. Así, como si nada me encontraba sola, en una jungla de asfalto donde las nubes me mordían, me perseguían. Donde nunca salía el sol y la lluvia no caía. Te busque por los rincones de los callejones de mi vida y todo lo que encontré fue nuestra cama, vacía y fría. Me metí en ella, reencontrándome con tu olor, buscando un calor inexistente que ahuyentara mi dolor, que me alejara del oscuro abismo. Y allí pasé las horas, hasta convertirlas en días. 
Vinieron los meses y las estaciones a buscarme pero les cerré la puerta gritándoles, exigiendo esa soledad a la que tanto temo pero que me abraza, me arrulla las noches y me calma los días. Hasta que una mañana de verano vinieron ellos a buscarme, me arrancaron del delirio en el que vivía y me arrojaron a la vida. 
Juro que hubo un día en que me convencí de que ya no existías, me olvidé de ti, te extirpé de mi vida. Pero las bromas del destino vinieron a buscarnos, para llevarnos al mismo lugar y al mismo día.

Y ahora ya no sé que hacer, ni si saldré viva. Eres para mi una droga, y demasiado dura.

lunes, 24 de octubre de 2011

In any other world...

            -Saps què passa? -Vaig dir-li- Estic començant a cansar-me del meu món, tota aquesta gent, totes aquestes situacions, em resulten ja massa conegudes... No sé si m'estàs entenent...
            -Bé, més o menys... -Em va contestar ell.- I llavors, què vols fer?
            -Doncs... no ho sé... Buscar gent nova, suposo. Descobrir nous móns... Saps què passa? Que els móns són interessants fins que acabes de descobrir-los, quan ja els coneixes perden tota la gràcia... Fixa't en l'amor sinó, què és el més maco d'una relació? El principi! Quan estàs coneixent la persona, quan vas descobrint el seu món personal. Els problemes comencen quan els dos móns es fusionen. La gent no és conscient del que costa trobar la persona adequada per compartir un món, rs pensen que pot fer-ho qualsevol... I sí, això es el que vull, anar buscant, nous móns, per poder trobar el que realment em farà feliç.
            -I bé, fes-ho! No ha de ser tant complicat...
            -És el que estic fent amb tu, que no ho veus? T'estic descobrint, poc a poc -Encara no havia acabat de parlar i ja li havia canviat la cara-. Eh! No t'espantis! Bé, no encara. Em referia a que t'estic descobrint com a persona, com a amic en potència podríem dir...
I aquí vaig cometre el primer error, mirar-lo als ulls.
            -Què et deia? A si, descobrir-te... Realment no puc negar que m'agradis, es a dir, a veure si m'“aclaro” que m'estic liant... Físicament, sí, ara ja m'he trobat, físicament m'agrades molt, és innegable, igual que ho és el fet que m'encantaria conèixer la geografia del teu món...
De cop i volta va esclatar en un riure alegre i desenfadat.
            -Què passa?-vaig preguntar-li jo entre  nerviosa, enfadada i descolocada-. He parlat de més? He dit alguna tonteria?
            -Que va! Es que has dit una frase que et serviria per lligar si volguessis, i m'ha fet gràcia, res més!
            -Quina? -Jo ja no sabia on ficar-me, començava a dubtar que en sortís ben parada d'aquella situació.
            -“M'encantaria conèixer la geografia del teu món”- I ho va dir amb el pitjor to que os pugueu imaginar. Sí, molt suaument.
            -Bé, si, potser si que no sona gaire bé, no era aquesta la meva intenció, o sí, pot ser, no ho sé... -Només podia mirar-li als ulls...
            -Eh, eh, eh! Tranquil·la, que et passa que et poses tant nerviosa tot de cop?
            -Eh? No ho sé, bé, si que ho sé, són els teus ulls, que són massa clars, massa clars, massa transparents i no els puc deixar de mirar. Són tan transparents que es nota que amaguen alguna cosa. Veus? Ja torno a parlar massa... és culpa dels nervis que em fan xerrar i xerrar sense parar, crec que em fumaré un cigarro i així deixaré de posar-me en ridícul.
            -Hi ha maneres mes sanes per deixar de parlar, sabies?
I en aquell precís instant tots els móns van deixar de girar. Amb la força d'un petó.

domingo, 23 de octubre de 2011

:)

Cyril Connoli dijo: "Es mejor escribir para uno mismo y no encontrar público,
que escribir para el público y no encontrarse uno mismo."

jueves, 13 de octubre de 2011

Qué ganas de verte y comerte la vida!

aunque luego siempre me quedo con las ganas...

domingo, 9 de octubre de 2011

Dreams

Curioso mundo el de los sueños.

Un mundo donde el espacio y el tiempo no existen, o puede que si que lo hagan pero de una manera diferente. Porque en un sueño todo es posible, todo puede pasar, puedes estar con quien quieras, sin importar si sigue vivo o no, sin importar si está a miles de kilómetros de distancia. En un sueño puedes volar, y vivir bajo el mar... en un sueño puedes hacerlo todo! sin límites ni impedimentos, solo tienes que desearlo de verdad para que pase.

En definitiva, en los sueños eres libre...

jueves, 29 de septiembre de 2011

¿Como cuando puede hundirse una persona? Porque cada vez que me digo que tengo que tirar para arriba, que tengo que seguir para alante hay un golpe que me hunde mas... Diréis que son tonterías, que son gilipolleces, pero para mi era importante... Para mi era lo único a lo que podía agarrarme... Y es una detrás de otra, una detrás de otra... Ya no puedo más...

martes, 27 de septiembre de 2011

Smile* =)

Regala'm un somriure, il•lumina'm.
Regala'm un somriure, parla'm.
Regala'm un somriure, mira'm.

Em veus? Soc aquí rere teu, sense saber que oferir, esperant uns reacció, una mirada, una paraula, un gest que m'indiqui que val la pena,que no tot està perdut, que encara és posible...
Em sents? Estic cridant, tant fort com puc només per comprovar si la meva veu arriba fins allà, esperant que et moguis i m'indiquis que m'escoltes.

Jo et veig, a tot arreu, allà on vaig sento que et pic trobar, encara que sé que no es possible. Et buso allà on vaig. Il•lumines el meu camí.
Jo t'escolto, sobretot t'escolto. Em parles quan somio, quan imagino, quan no hi ets... La teva veu m'acompanya al caminar, al plorar i, sobretot, al riure.

Regala'm un somriure, i seré feliç...

viernes, 23 de septiembre de 2011

lunes, 19 de septiembre de 2011

Un canto a quien quiera escucharme...

A veces me paro a pensar en mi pasado, que al fin y al cabo es el motivo de mi presente y lo que marcará mi futuro. A veces me paro a pensar en lo que me ha hecho ser quien soy, esta persona de mente retorcida, desconfiada y aislada de la sociedad. A veces pienso que siempre he sido así, que siempre he evadido el contacto humano y luego recuerdo que yo era una niña muy abierta y extrovertida. Entonces, ¿que pasó entre esa época y ahora? Ellos, queda cruel, queda vengativo... pero nadie más que yo sabe que es cierto. Cada traición, cada puñalada, cada abandono era un ladrillo. Y la verdad, mientras creaba este muro que me aísla nunca pensé que sería tan difícil derruirlo, siempre pensé que podría destruirlo con la misma facilidad con que lo creé. Pero oh, que equivocada estaba... Resulta que ahora no tengo martillos suficientemente grandes o la fuerza necesaria para hacerlo sola. Porque no sabes cuántos golpes llevo... para ver solo unas grietas en la pared...

Y por eso escribo hoy, esto no es más que un llamamiento al que quiera escucharme, un canto a la esperanza, una carta pidiendo ayuda. Porque te necesito, seas quien seas. Necesito tus brazos, tu fuerza, necesito que golpees conmigo, tu desde fuera y yo desde dentro, para comprobar si entre los dos podemos destruirlo.

Necesito ayuda, y por eso escribo esta carta desesperada....

jueves, 15 de septiembre de 2011

sábado, 3 de septiembre de 2011

Flipada, soñadora, ciega, muda, sorda, lela, inútil, ignorante, absurda, infantil... En definitiva; IDIOTA.

Debe ser que algo dentro de mi no funciona...

martes, 19 de julio de 2011

Una mañana de julio

Despierta
Duele
Respira
¿Cómo?
Inspira, expira
Duele
No te quejes y abre los ojos
Hecho
Mira a tu alrededor, ¿que ves?
Sus cosas, todas suyas.
Mentira, son tuyas, ¿no lo recuerdas?
Pero vienen de él
¿Y cuál es el problema?
Que duele, duele mucho.
Pero fue tu decisión
¿Y eso me exime del dolor?
No, pero debes soportarlo.
¿Pasará?
Espero.
¿y que será de ti?
Yo desapareceré también.
¿Porqué?
Porque yo soy él. Yo soy el dolor y los remordimientos, yo soy las dudas y las lágrimas. Yo soy la conciencia de tu alma. Ahora levántate, un nuevo día espera y debes afrontarlo.
. . .
Por cierto, se me olvidaba decirte algo, sonríe

lunes, 6 de junio de 2011

jueves, 19 de mayo de 2011

lunes, 9 de mayo de 2011

lunes, 2 de mayo de 2011

domingo, 1 de mayo de 2011

jueves, 28 de abril de 2011

Que, si existe un Príncipe de las Tinieblas, mis ojos puedan contemplarle por fin. Entonces, le escupiré a la cara.


Lestat, el Vampiro.

martes, 22 de marzo de 2011

En la sociedad en la que vivimos nos gusta conformarnos, la ley del mínimo esfuerzo, siempre. Nos dan un poquito y ya estamos contentos, ¿verdad? Total ¿para que luchar? Nos puede más el miedo a perder lo poco que nos dan que el afán por conseguilo todo. ¡Pués yo digo que no! ¡o TODO o NADA!

-Croupier, TODO AL 0!!



miércoles, 16 de marzo de 2011

In.finidad

La definición de infinidad es: numero o cantidad muy grande, enorme o imposible de contar.
Y eso es el mundo, el mundo está lleno de infinitas personas, infinitas experiencias, infinitas verdades e infinito conocimiento. Es por eso que...


Podrás vivir eternamente pero nunca podrás conocer este mundo
infinito
 en el que vivimos...

martes, 15 de marzo de 2011

La Diosa del Abismo

Caminar sin mas por esta ciudad, que está sucia y ruin ¡Quiero irme de aquí! ¡Ir muy lejos!

Y me largaré a otra dimensión, romperé mi fe, cambiaré el guión. Y me largaré sin decir adiós, desconectaré mi corazón buscaré otra dirección, ya no seré la Diosa del abismo...