jueves, 29 de septiembre de 2011

¿Como cuando puede hundirse una persona? Porque cada vez que me digo que tengo que tirar para arriba, que tengo que seguir para alante hay un golpe que me hunde mas... Diréis que son tonterías, que son gilipolleces, pero para mi era importante... Para mi era lo único a lo que podía agarrarme... Y es una detrás de otra, una detrás de otra... Ya no puedo más...

martes, 27 de septiembre de 2011

Smile* =)

Regala'm un somriure, il•lumina'm.
Regala'm un somriure, parla'm.
Regala'm un somriure, mira'm.

Em veus? Soc aquí rere teu, sense saber que oferir, esperant uns reacció, una mirada, una paraula, un gest que m'indiqui que val la pena,que no tot està perdut, que encara és posible...
Em sents? Estic cridant, tant fort com puc només per comprovar si la meva veu arriba fins allà, esperant que et moguis i m'indiquis que m'escoltes.

Jo et veig, a tot arreu, allà on vaig sento que et pic trobar, encara que sé que no es possible. Et buso allà on vaig. Il•lumines el meu camí.
Jo t'escolto, sobretot t'escolto. Em parles quan somio, quan imagino, quan no hi ets... La teva veu m'acompanya al caminar, al plorar i, sobretot, al riure.

Regala'm un somriure, i seré feliç...

viernes, 23 de septiembre de 2011

lunes, 19 de septiembre de 2011

Un canto a quien quiera escucharme...

A veces me paro a pensar en mi pasado, que al fin y al cabo es el motivo de mi presente y lo que marcará mi futuro. A veces me paro a pensar en lo que me ha hecho ser quien soy, esta persona de mente retorcida, desconfiada y aislada de la sociedad. A veces pienso que siempre he sido así, que siempre he evadido el contacto humano y luego recuerdo que yo era una niña muy abierta y extrovertida. Entonces, ¿que pasó entre esa época y ahora? Ellos, queda cruel, queda vengativo... pero nadie más que yo sabe que es cierto. Cada traición, cada puñalada, cada abandono era un ladrillo. Y la verdad, mientras creaba este muro que me aísla nunca pensé que sería tan difícil derruirlo, siempre pensé que podría destruirlo con la misma facilidad con que lo creé. Pero oh, que equivocada estaba... Resulta que ahora no tengo martillos suficientemente grandes o la fuerza necesaria para hacerlo sola. Porque no sabes cuántos golpes llevo... para ver solo unas grietas en la pared...

Y por eso escribo hoy, esto no es más que un llamamiento al que quiera escucharme, un canto a la esperanza, una carta pidiendo ayuda. Porque te necesito, seas quien seas. Necesito tus brazos, tu fuerza, necesito que golpees conmigo, tu desde fuera y yo desde dentro, para comprobar si entre los dos podemos destruirlo.

Necesito ayuda, y por eso escribo esta carta desesperada....

jueves, 15 de septiembre de 2011

sábado, 3 de septiembre de 2011

Flipada, soñadora, ciega, muda, sorda, lela, inútil, ignorante, absurda, infantil... En definitiva; IDIOTA.

Debe ser que algo dentro de mi no funciona...